چیزی می‌سازیم، خوشحالمان می‌کند، سال‌ها با آن خوشیم، احساس یکنواختی می‌کنیم، چیز جدیدی می‌سازیم، آن را که مدتی با آن خوش بوده‌ایم، دور می‌اندازیم، با چیزهای جدید سرگرم می‌شویم، با قدیمی شدن دورریخته‌ها نوستالژی‌هایمان را شکل می‌دهیم و کهولت‌مان را با آنها می‌سنجیم… و روزی دوباره، مثل همه‌ی آدم‌ها در میانسالی به دلبستگی‌های سال‌های جوانی باز می‌گردیم.

کاست‌ها برای نسل ما مصداق این رویکرد کلی زنجیروار و انسانی هستند.

ما با آنها در دوره‌ای بزرگ شدیم و سلیقه‌ی موسیقی‌مان با جزییات این بسته‌ها شکل گرفت. با آمدن سی‌دی رهایشان کردیم و امروز که سی‌دی هم به جرگه‌ی رها شده‌ها پیوسته است… شاید وقتش باشد که باز گردیم و ببینیم کاست‌ها چه بودند که ترک‌شان کردیم؟…